Polityka wewnętrzna i zagraniczna

Marszałek Józef Piłsudski podczas defilady wojskowej

Marszałek Józef Piłsudski

Józef Piłsudski podczas rozmowy z królem Rumunii

Na przestrzeni kilku lat, które Marszałek spędził w Sulejówku pogłębiała się destabilizacja państwa polskiego. Dla Piłsudskiego najważniejsze było bezpieczeństwo państwa, dlatego martwiła go wiadomość o realnej groźbie terytorialnego uszczerbku II Rzeczypospolitej w wyniku tzw. Paktatu reńskiego  ( wschodnie granice Niemiec nie zostały zabezpieczone przez mocarstwa zachodnie). Impulsem zewnętrznym do podjęcia działania przez Marszałka okazała się  pogłoska o aliansie pomiędzy Berlinem a Kremlem. Ostatecznie przewlekły kryzys rządu Skrzyńskiego  i groźba pojawienia się  niepokojów społecznych skłoniły Piłsudskiego do sięgnięcia po władzę  12 maja, 1926 r. Powstał rząd Kazimierza Bartla, Marszałek objął w nim Ministerstwo Spraw Wojskowych a Zgromadzenie Narodowe wybrało prezydentem Ignacego Mościckiego.

Jako Polak z Litwy Piłsudski chciał powrócić do najlepszych tradycji Polski jako społeczeństwa wielo-etnicznego żyjącego w pokoju.  Dlatego w 1926 roku nadał obywatelstwo 500 tysiącom Żydowskich uchodźców z Rosji Radzieckiej i krajów Bałtyckich, którzy przybyli do Polski w wyniku I Wojny Światowej i wojny polsko-bolszewickiej

Celem polityki Piłsudskiego stało się zachowanie i utrwalenie pokoju, dlatego Piłsudski doprowadził do zawarcia w 1921 r. sojuszu z Francją i Rumunią, którym towarzyszyły konwencje wojskowe.

Zmierzając do stabilizacji położenia wokół granic Polski, Piłsudski podjął rokowania ze Związkiem Sowieckim o zawarcie układu o nieagresji, który podpisano w 1932 roku. W 1934 r. podpisano długo negocjowaną deklarację o niestosowaniu przemocy z Niemcami.