Wojciech Kossak

Wijciech Kossak, Piłsudski na Kasztance

Zbiory Instytutu J. Piłsudskiego w Ameryce

 

 

Wojciech Kossak (1856-1942) urodził się w Paryżu 31 grudnia 1856 r., a jego brat bliźniak, Tadeusz 1 stycznia 1857 r. Pierwsze lekcje malarstwa odebrał od swojego ojca, Juliusza Kossaka (1824-1899) – zdolny samouk, który malował i rysował głównie scen historycznych i batalistycznych. W 1871 r. rozpoczął naukę w Szkole Rysunku i Malarstwa w Krakowie, skąd 4 lata później przeniósł się do Monachium. W 1877 r. uczył się jeszcze w Paryżu. W 1884 r. Kossak ożenił się w Krakowie z Marią Kisielnicką, z którą miał troje dzieci: Jerzego Kossaka, Marię Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdalenę Samozwaniec. Dużo podróżował, wiele czasu spędził w Wiedniu, Paryżu, Berlinie, Stanach Zjednoczonych.

Zaczął odnosić sukcesy zawodowe w latach 80. XIX w. W 1883 r. jego dzieło - „Artyleria w ogniu” – zostało zakupione przez muzeum w Peszcie, a niedługo później cesarze Franciszek Józef i Wilhelm II zaczęli kupować kolejne prace Kossaka. Artysta chętnie wybierał tematy historyczne i batalistyczne z czasów wojen napoleońskich, powstania listopadowego. W jego twórczości pojawiają się też sceny rodzajowe, portrety i konie.

Jako dojrzały artysta zainteresował się panoramą. Jego najsłynniejszym dziełem jest monumentalna „Bitwa pod Racławicami”. Malował ją w latach 1892-1894 przy współpracy z Janem Styką. Pomagało mu też wielu młodych artystów, m.in. Teodor Axentowicz, Tadeusz Popiel, Włodzimierz Tetmajer. W ostatnich latach malował głównie portrety na zamówienie. Jednak gdy zaproponowano mu namalowanie portretu Hansa Franka, stanowczo odmówił. Do ostatniego dnia swojego życia malował i snuł plany na kolejne projekty.