Błękitna Armia

Sztandar I pułku Strzelców polskich

Prezentacja sztandaru I pułku Strzelców polskich

Przeglad wojsk

Przegląd wojsk we Francji

Prezentacja sztandaru

Prezentacja sztandaru. Francja 1918 rok

Józef Piłsudski i Józef Haller

Józef Piłsudski i Józef Haller po powrocie do kraju 1919roku

 

Wybuch I wojny światowej obudził nadzieje na odzyskanie niepodległości Polski. Od samego początku działań wojennych brano pod uwagę możliwość utworzenia polskich oddziałów wojskowych po obu stronach konfliktu. W kraju do głosu dochodziły dwa obozy jeden na czele z Józefem Piłsudskim, który uważał, że oddziały zbrojne trzeba tworzyć u boku państw centralnych, zaś po drugiej stronie stali zwolennicy idei łączenia losów Polski z państwami Ententy.

Początki tej armii sięgają 21 sierpnia 1914 roku, kiedy władze francuskie zgodziły się na utworzenie pierwszych polskich jednostek wojskowych, które liczyły 180 żołnierzy. W 1915 roku oddziały te poniosły poważne straty i zostały rozwiązane. Do formowania nowych powrócono dopiero po rewolucji rosyjskiej w 1917 roku, kiedy podpisano dekret o utworzeniu Armii Polskiej we Francji. Powołano francusko-polską komisję wojskową, która czuwała nad prawidłowym przebiegiem organizacji oddziałów. Miały one podlegać francuskiemu dowództwu. Na ich czele stanął gen. Louis Archinard, którego zastąpił 4 października 1918 roku gen. Józef Haller. Podstawą tej armii, która od koloru mundurów przybrała nazwę "Armii Błękitnej" stała się I Dywizja piechoty stacjonująca w rejonie Nancy.

Pod koniec czerwca 1917 r. armia liczyła ponad 9 tys. żołnierzy z czego 7 tys. pochodziło z obozów jenieckich oraz z Polaków-ochotników pochodzenia amerykańskiego, kanadyjskiego i brazylijskiego. Liczebność armii wzrosła gwałtownie po zakończeniu wojny. Przybyło ochotników głównie byłych jeńców z obozów włoskich. Za wyposażenie i uzbrojenie armii odpowiadał francuski rząd. Na stanie znajdowało się 120 czołgów - Renault M-117 i 98 samolotów. Główną bronią były: karabiny ręczne Lebel, granaty, broń maszynowa a dodatkowo dla kawalerzysty karabin, szabla i lanca. W szczytowym momencie rozwoju oddziały te liczyły 70 tysięcy żołnierzy, stacjonujących we Francji i Rosji. W 1918 roku armia po dowództwem gen. Hallera wzięła udział w walkach z Niemcami na froncie zachodnim w Wogezach i Szampanii. Na przełomie kwietnia i czerwca 1919 roku Błękitna Armia drogą kolejową przez terytorium Niemiec przybywa do Polski. Przejazd wojska odbywał się bez broni, była ona przewożona w oddzielnych zaplombowanych wagonach.

Armia Hallera była najlepiej wyszkoloną, uzbrojoną i wyposażoną częścią nowo powstającego wojska polskiego. Żołnierze tej formacji w bardzo szybkim czasie zostają skierowani do walki w obronie granic II Rzeczypospolitej, zaś 1 września 1919 r. armia została wcielona do struktur Wojska Polskiego.