Historia Polonii w Stanach Zjednoczonych - masowa emigracja
Komitet Pań Wystawy Niepodległościowej Komitetu Obrony Narodowej w Chicago, 30 lipca 1915 r.
Komisja Poufna Komitetu Obrony Narodowej w okresie I wojny światowej
Nowy Jork, obchody czwartej rocznicy wybuchu II wojny światowej, na scenie tenor Jan Kiepura i Marta Eggerth
Wielka emigracja Polaków z ziem polskich pod zaborem Rosji, Niemiec i Austrii miała miejsce pod koniec XIX i na początku XX wieku, kiedy to ponad 2,5 miliona Polaków przybyło do Ameryki. Była to w większości ludność zajmująca się rolnictwem. Nie posiadając majątku, wyemigrowali do Ameryki, dając początek Polonii.
Wspólnoty polonijne powstałe przed końcem ubiegłego stulecia w wielu miastach amerykańskich, stawały się coraz to bardziej samodzielne. Polacy przeważnie osiedlali się w centralnych częściach wielkich miast, przynosząc tam różne umiejętności w zakresie wielu pożytecznych zawodów, jak na przykład krawiectwa czy piekarnictwa, co w rezultacie dawało im sposobność do służenia Polonii i pogłębiania jej wspólnoty. W wyniku tego tworzyła się "mała Polska", etniczna enklawa podobna do tych, jakie już wcześniej utworzyły inne grupy.
Masowa emigracja Polaków do Ameryki trwała do zakończenia I wojny światowej i odzyskania niepodległości przez Polskę.
Odnowienie siły i żywotności Polonii nastąpiło podczas kolejnej fali emigracji polskiej. Po II wojnie światowej, wielu imigrantów zostało przyjętych przez Stany Zjednoczone na mocy rozporządzenia z 1948 roku, tzw. "Special Displaced Persons Act". Przybysze ci, w wielu wypadkach, zostali bardzo boleśnie dotknięci działaniami wojennymi, byli w obozach pracy, obozach koncentracyjnych lub zesłani w głąb Rosji Sowieckiej.
Liczba imigrantów ponownie wzrosła po 1981 roku, kiedy podczas stanu wojennego reżim rządzący w Polsce znacznie ograniczył wolność obywateli oraz zlikwidował związek zawodowy "Solidarność". Przed przyjazdem do USA, wielu emigrantów musiało udowodnić, iż byli uchodźcami politycznymi. Była to więc emigracja w poszukiwaniu wolności.