Wojciech Korfanty

Wojciech Korfanty w 1925 roku

Wojciech Korfanty w 1925 roku

https://pl.wikipedia.org/

Wojciech Korfanty jeden z najwybitniejszych działaczy na Górnym Ślasku. Urodzony w górniczej rodzinie w 1873 roku. Od najmłodzych lat zaangażowany w był w walkę o niepodległość Polski. Będąc uczniem katowickiego Gimnazjum Królewskiego założył tajne kółko, którego celem było propagowanie kultury i literatury polskiej. Za krytykę niemieckiego Kanclerza Bismarka, był usunięty ze szkoły, którą skończył zaocznie. W 1895 rok rozpoczął studia na politechnice w Charlottenburgu, skąd przeniósł się na Wydział Filozoficzny Królewskiego Uniwersytetu we Wrocławiu, a następnie do Berlina gdzie zakończył swoją edukację.

W 1901 roku związał sie z działalnością Ligii Narodów oraz rozpoczął pracę jako redaktor naczelny "Górnoślązaka" w Katowicach. Za publikację artykułów o charakterze rewolucyjnym- "Do Niemców" i "Do moich braci Górnoślązaków", został aresztowany. Po zwolnieniu z więzienia dalej kontynuował działalnoś polityczną. W latach 1903-1912 i w 1918 był posłem w Reichstagu oraz pruskiego Landtagu (1903-1918), gdzie reprezentował Koło Polskie. 25 października 1918  wystąpił w Reichstagu z głośnym żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich będących pod zaborem pruskim a szczególnie Górnego Śląska. Po pierwszej wojnie światowej wszedł w skład Naczelnej Rady Ludowej w Poznania, stanowiącej rząd Wielkopolski podczas Powstania Wielkopolskiego.

W odrodzonej Polsce, w latach 1922-1930, był posłem na Sejm związanym z Chrześcijańską Demokracją (ChD). Od października do grudnia 1923 r. pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcy z ramienia ChD. W 1924 r. został wydawcą dzienników "Rzeczpospolita" i "Polonia". Był zdecydowanym przeciwnikiem Józefa Piłsudskiego. Po zwycięstwie sanacji stał się obiektem ataków z jej strony. W 1930 został aresztowany i wraz z posłami Centrolewicy osadzony w twierdzy brzeskiej. Po uwolnieniu powrócił na Śląsk. W obawie przed ponownym aresztowaniem w kwietniu 1935 emigrował do Pragi. Był jednym z organizatorów i pierwszym prezesem Stronnictwa Pracy, powstałego w 1937 r. w wyniku połączenia Chadecji i Narodowej Partii Robotniczej. Po aneksji Czechosłowacji przez Niemcy wyjechał do Francji, lecz w obliczu groźby wybuchu wojny potajemnie wrócił do kraju. W kwietniu 1939 r. został aresztowany. Po trzech miesiącach został zwolniony z powodu ciężkiej choroby. Wkrótce po wyjściu z więzienia zmarł (17 VIII 1939). Jego pogrzeb, który odbył się w Katowicach 20 sierpnia 1939, przekształcił się w wielką manifestację poparcia prowadzonej przez niego polityki niepodległościowej.